Het is het hooiseizoen. Zeggen ze.
En dat waar ik last van heb heet dan hooikoorts. Zeggen ze.

Dat komt dan weer door pollen. In de lucht, van planten, bomen en gras.
En afhankelijk van de temperatuur, de neerslag oftewel hét weer heb je geen, een beetje of veel last. Zeggen ze.
Van die balen hooi in de lucht, zo zie ik dat dan voor me. En dat probeer ik dan maar.
Er een grapje van maken.
Maar ik baal wel stiekem, als ik niet bij de vuurkorf kan zitten vanavond omdat ik de rest van de buurt wakker nies.
En dan probeer ik maar te lachen als ik mezelf vanuit een luchtballon met een flinke bezem al die hooibalen uit de lucht zie meppen. Dat lijkt me nou zo lekker voor de frustratie. Zeg ik.

Mocht u nou denken, dit verhaal ken ik: Dat klopt. Oude logjes zijn soms nog verbazen up-to-date.

Mijn circus.

Komt dat zien!
Mijn circus van opnieuw vertoonde oude kunsten
De toegang vrij, het hart vraagt entree
Komt dat zien!
De opbouw van de tent, het hooi van de olifanten
Waar koningstijgers op hun lauweren rusten
De spreekstalmeester zijn stem smeert met honingthee
Wat was is verdwenen, wat komt nog verstopt
Clownsneuzen,ijsklontjes en waterbloemen dwarrelen mee.

Bij gebrek aan werkzame dingen.

Bij gebrek aan werkzame dingen moet ik mezelf zien bezig te houden.
Omdat dat op hobby en social-media gebied soms wat materiële problemen oplevert, ben ik daar in gedoken.
Hoe kan ik het mezelf gemakkelijker maken tijdens het weer een dag zinloos vacatures speuren.
Tussendoor kijk ik op twitter, bedenk ik nieuwe projecten en droom ik van een bankrekening die weer lucht heeft.

Omdat de treurige resultaten van de vacaturezoekerij me van het scherm wegjagen, maar daarmee ook van de glimlachjes die ik op twitter lees, de foto's die ik bekijk, had ik mezelf voorgenomen om op zoek te gaan naar een andere telefoon. Eentje die me de leuke dingen zou laten zien en niet de verschrompelde resten van dat wat weer niet gelukt is.
En ik zou geen telefoon nemen met enkel touchscreen want de ouderwetse toetsenbordjes zijn nog altijd degenen waar ik het beste mee overweg kan. Het snelst ook.
Touchscreens daar glijden mijn vingers over uit, daar maakt mijn leven krassen op het gevoelige scherm, daar doen ze de helft langer over het tikken van een bericht en noem maar op.
Het blijkt echter nog niet mee te vallen om een coole telefoon met apps en fijne dingen te kiezen inclusief ouderwets toetsenbordje. Want daar is het schermpje heel klein, werkt de camera slecht, is de verbinding matig..

Dus ik moest kiezen. Neem ik de leuke outfit en moet ik maar wennen en zuinig zijn op het touchscreen, of speel ik op safe en houd de ouderwetsheid me staande terwijl ik de leuke dingen die ik wilde sta na te kijken, terwijl ze in een stofwolk van mooiigheid aan de horizon verdwijnen?
Het leven is vol vragen dames en heren, keuzes en dilemma's maken het ons steeds moeilijker.
En dan vraag ik me af: waar hebben we het eigenlijk over.
Als we gelukkig worden van de dingen die we kunnen betalen, waar we, in mijn geval bijna een vorig leven, voor gewerkt hebben, waarom doen we dan zo moeilijk?
Laten we het gewoon doen. Sprak zij. En bestelde moedig een Iphone.