Het is het hooiseizoen. Zeggen ze.
En dat waar ik last van heb heet dan hooikoorts. Zeggen ze.

Dat komt dan weer door pollen. In de lucht, van planten, bomen en gras.
En afhankelijk van de temperatuur, de neerslag oftewel hét weer heb je geen, een beetje of veel last. Zeggen ze.
Van die balen hooi in de lucht, zo zie ik dat dan voor me. En dat probeer ik dan maar.
Er een grapje van maken.
Maar ik baal wel stiekem, als ik niet bij de vuurkorf kan zitten vanavond omdat ik de rest van de buurt wakker nies.
En dan probeer ik maar te lachen als ik mezelf vanuit een luchtballon met een flinke bezem al die hooibalen uit de lucht zie meppen. Dat lijkt me nou zo lekker voor de frustratie. Zeg ik.

Mocht u nou denken, dit verhaal ken ik: Dat klopt. Oude logjes zijn soms nog verbazen up-to-date.

Mijn circus.

Komt dat zien!
Mijn circus van opnieuw vertoonde oude kunsten
De toegang vrij, het hart vraagt entree
Komt dat zien!
De opbouw van de tent, het hooi van de olifanten
Waar koningstijgers op hun lauweren rusten
De spreekstalmeester zijn stem smeert met honingthee
Wat was is verdwenen, wat komt nog verstopt
Clownsneuzen,ijsklontjes en waterbloemen dwarrelen mee.

Bij gebrek aan werkzame dingen.

Bij gebrek aan werkzame dingen moet ik mezelf zien bezig te houden.
Omdat dat op hobby en social-media gebied soms wat materiële problemen oplevert, ben ik daar in gedoken.
Hoe kan ik het mezelf gemakkelijker maken tijdens het weer een dag zinloos vacatures speuren.
Tussendoor kijk ik op twitter, bedenk ik nieuwe projecten en droom ik van een bankrekening die weer lucht heeft.

Omdat de treurige resultaten van de vacaturezoekerij me van het scherm wegjagen, maar daarmee ook van de glimlachjes die ik op twitter lees, de foto's die ik bekijk, had ik mezelf voorgenomen om op zoek te gaan naar een andere telefoon. Eentje die me de leuke dingen zou laten zien en niet de verschrompelde resten van dat wat weer niet gelukt is.
En ik zou geen telefoon nemen met enkel touchscreen want de ouderwetse toetsenbordjes zijn nog altijd degenen waar ik het beste mee overweg kan. Het snelst ook.
Touchscreens daar glijden mijn vingers over uit, daar maakt mijn leven krassen op het gevoelige scherm, daar doen ze de helft langer over het tikken van een bericht en noem maar op.
Het blijkt echter nog niet mee te vallen om een coole telefoon met apps en fijne dingen te kiezen inclusief ouderwets toetsenbordje. Want daar is het schermpje heel klein, werkt de camera slecht, is de verbinding matig..

Dus ik moest kiezen. Neem ik de leuke outfit en moet ik maar wennen en zuinig zijn op het touchscreen, of speel ik op safe en houd de ouderwetsheid me staande terwijl ik de leuke dingen die ik wilde sta na te kijken, terwijl ze in een stofwolk van mooiigheid aan de horizon verdwijnen?
Het leven is vol vragen dames en heren, keuzes en dilemma's maken het ons steeds moeilijker.
En dan vraag ik me af: waar hebben we het eigenlijk over.
Als we gelukkig worden van de dingen die we kunnen betalen, waar we, in mijn geval bijna een vorig leven, voor gewerkt hebben, waarom doen we dan zo moeilijk?
Laten we het gewoon doen. Sprak zij. En bestelde moedig een Iphone.

Wetenloos.

De helft van iets weten bestaat uit dingen die je denkt te hebben gezien.
In een boek, op straat of in iemands ogen.
En hetgeen je niet weet, dat blijft een onzeker wazig verhaal.
Je weet dat het er is, maar je weet niet hoe het er uit ziet, hoe het smaakt en hoe het voelt.
Je weet dat het er is, dat er ergens iets is waar je nieuwsgierig naar bent, waarvan je je af vraagt wat het met zich meebrengt of wat het thuis laat.
Dat het bestaansrecht heeft is twijfelachtig.
Het is de ronddolende onzekerheid die je in het stof laat bijten wanneer je je net hebt voorgenomen te gaan stofzuigen. En dan kun je boos worden, dat niet willen en constant opletten of er niet stiekem een voet tussen je benen gestoken wordt, die je vervolgens meedogenloos pootje haakt.. je zult moeten opstaan en toch doorgaan.
Altijd maar doorgaan.

In zijn dooie eentje.

Ik kwam alleen maar voor een intake.
Maar die intake werd onbedoeld een hele gebeurtenis, eentje waardoor ik anders tegen het vervolg op de intake en de hele verdere wereld zou aankijken.

Ik moest me melden bij een balie, waarachter een mevrouw aan de telefoon wenkte dat ze zo bij me kwam. Terwijl ik stond te wachten kwam er een verhit uitziende oudere heer uit een van de deuren verderop in de gang, op de voet gevolgd door een jonge vrouw met blosjes op haar wangen. Ze kon hem maar net bijhouden, terwijl hij briesend door het gangpad beende.

'Wat denkt u wel, dat ik niets beters te doen heb? Ik zie er misschien uit als gepensioneerd, maar weet u dat ik gewoon nog elke dag naar mijn baas moet?'
De jonge vrouw probeerde hem te kalmeren. 'Meneer het spijt me, maar zo werkt het nu eenmaal, als het korter zou kunnen, zouden we dat zeker niet nalaten maar 3 uur staat er minimaal voor .Misschien kunt u iets te lezen meenemen, een goed boek of wat muziek..?'
'Muziek? Muziek zegt u ? Denkt u nu werkelijk dat ik 3 uur lang met mijn neus in een boek ga zitten terwijl u allerlei rare snuisterijen aan mijn lijf plakt en om de haverklap bloed van me wil hebben? Denkt u mevrouw, dat ik gezellig 3 uur lang met al die polonaise van machientjes en piepjes in mijn dooie eentje naar muziek ga zitten luisteren?'

De man werd steeds kwader en stond zo te zien op een punt waarop hij het vrouwtje omver zou blazen en de deur uit zou benen.
Omdat ook de baliemevrouw richting slagveld was vertrokken om haar overdonderde collega bij te staan, bleef ik maar geduldig wachten met een stiekeme nieuwsgierigheid naar waar dit spektakel heen zou leiden.

'Meneer, u heeft geen reden om zo tegen mijn collega tekeer te gaan, 3 uur is de procedure om een goede analyse te kunnen maken en het kan niet korter. Als u dat niet zint, moet u maar een andere locatie zoeken.' 

Even voelde ik een kleine beschaamde vlaag van teleurstelling, de baliemedewerkster sloeg de spijker op zijn kop, want wat viel hier nog tegen in te brengen. Zou het feest nu al over zijn?
Maar nee, de oudere heer was even stil, toen werden zijn ogen groter en zijn hoofd nog roder. ' Hoe durft u, ik heb recht op uitleg over de tijdsduur en als die niet afdoende is, mag ik daar zeker wel iets van zeggen!'

Hij raasde voort en ik begon ondanks het lichte vermaak toch te vrezen dat ik een andere keer zou moeten terugkomen. Ik bedoel, ik heb geduld maar dat is ook niet oneindig.

Ik greep in mijn tas naar mijn agenda om alvast te kijken wanneer ik een volgende afspraak zou kunnen maken, toen een kleine al wat grijzende meneer naast mij kwam staan en de discussie vol verbazing aan zag.
'...en dan zit ik in mijn dooie eentje 3 uur lang mijn tijd te verdoen voor niks, want er komt toch geen resultaat uit, ik ben de patiënt hier en ik betaal toevallig wel uw salaris, 3 uur niksen.. '
"U moest blij zijn, dat u daar tenminste kunt zitten 3 uur lang in uw dooie eentje. Ik heb gisteren mijn vrouw naar de begraafplaats gebracht in haar dooie eentje, en IK moet mijn resterende leven alleen verder, in mijn dooie eentje. Ik had er wel meer dan 3 uur voor over gehad om daar in mijn dooie eentje te zitten, als ik wist dat ik bij thuiskomst haar weer zou zien en we samen koffie konden drinken."
De stem van de man brak en hij draaide zich om. Ik keek in zijn waterige blauwe ogen en ik duwde al het respect dat ik in me had naar mijn ogen, naar hem.
Hij knikte, kreeg een glimp van tevredenheid over zich heen. Hij kuchte eens en zei toen: "Was u aan de beurt?"

Poeslief.

Er trok een regenbui over de straat, en omdat de voordeur heel even open stond, ontsnapte poeslief naar buiten. Om met een een nat geworden poezenkopje weer naar binnen te rennen.
Toen even later de achterdeur open ging hoorde ik mijn lief tegen het poezenkopje zeggen: " Ja, maar aan deze kant regent het ook hoor ".